Nga: Shqipe Malushi
Ishte një natë e ndriçuar jo vetëm nga dritat,
por nga shpirti.
Sapo heshtja e “Varrimit të Turpit” filloi të zbriste mbi sallë,
ne e thyenim atë heshtje me daulle—
jo si armë, por si barkëz që lindnin gëzim, kujtesë dhe bashkim.
Në orën 21:00, një çift hyti në skenë me daulle të mëdha si pergamene të lashta. Ata nuk luanin vetëm—ata thërrisnin.
Që nga rrahja e parë, sikur gjyshërit e gjyshet erdhën, duke sjellë rrëfime të qëndisura në melodi dashurie, dasmash, e bashkime shpirtrash të lidhur me ritin e shpresës.
Muret e teatrit morën frymë.
Publiku u ngrit në këmbë— jo nga urdhri, por nga thirrja.
Burra e gra u hodhën në valle, me duar lart, me këmbë që dridheshin në ritëm, sikur tradita nuk ishte më një kafaz, por një rreth përkatësie. Dhe në atë çast, FemArt bëri atë që arti duhet të bëjë— e shndërroi dhimbjen në praninë e gjallë,
kujtimin në lëvizje.
Kjo nuk ishte një shfaqje.
Kjo ishte një rimarrje.
Një deklaratë.
Një festë.
Një festival rezistence, ku çdo rrahje pëshpëriste:
“Ne kemi mbijetuar.”
Dhe çdo hap i këmbës përgjigjej:
“Dhe prapë ngrihem.”
Pas intensitetit të dhimbshëm të Marrja e Zezë,
kjo ndjesi ishte si fryma që kthehet në trup—
si drita që rikthehet pas stuhisë,
si gëzimi që kërkon të ndjehet.
Ishte një valle, jo larg nga dhimbja, por përmes saj.
Nëse Marrja e Zezë ishte varrimi,
Duart e Zjarrit, Zemrat e Lirisë
ishte ringjallja.
