Nga: Shqipe Malushi
Që në çastin kur dritat përkëdhelën skenën dhe pesë qenie të ndritshme u hodhën në dritë—plot lehtësi, plot ëndrra—dukej sikur vetë teatri kishte nxjerrë një psherëtimë. Asnjë hije, asnjë trishtim—veç rrahje zemre të rinisë veshur me këngë.
Në një festival të mbushur me zjarr të drejtësisë dhe dhimbje kolektive, Qualcosa di Grande erdhi si shiu pas një thatësire të gjatë. Nën regjinë e dyshes plot shpirt Samaria Cassi dhe Leonardo Brizzi, dhe falë një trupe të mbushur me jetë—Lorenzo, Miriana, Ariana, Francesco, Samuele Spagnolo dhe Samuele Ingrosso, shfaqja nuk u shpalos me peshën e tragjedisë, por me lehtësinë e mundësisë.
Ata kërcyen dhe kënduan jo për t’i ikur kaosit të botës, por për ta përballuar atë—me zemrën përpara. Përmes një thurjeje të zgjuar muzikore, humori dhe kujtimesh, ata treguan historinë e një brezi shpesh të nënvlerësuar. Nuk ishin karikatura të brezit Z, por dëshmitarë të gjallë të një epoke të trazuar—lojcakë, të ndjeshëm, të fuqishëm dhe të butë. Nuk kishin frikë të bënin pyetje të vështira për botën që po trashëgojnë—por i bënin me muzikë në buzë dhe shpresë në sy.
Zërat e tyre, si fije mëndafshi, lidhën të kaluarën me të tashmen, duke qepur nostalgjinë në të tashmen. Kënduan për Euron, për 11 Shtatorin, për tërmetin financiar që tronditi fëmijërinë e tyre—por gjithnjë me një nënkuptim që thoshte: jemi ende këtu, ende ngrihemi, ende po krijojmë diçka të madhe.
Shpirti i shfaqjes rrahu përmes muzikës së Lùnapop, veçanërisht himnit të dashur “50 Special,” që këtë vit mbush 25 vjet. Por këto nuk ishin thjesht këngë të ripërpunuara—ishin rrëfime në melodi, kujtime të lëmuara në performancë. Ishte një pjekuri që merrte formë përmes harmonisë, humorit dhe dhembjes—a thua një letër dashurie rinisë, shkruar nga vetë rinia.
Nën udhëheqjen e butë të Profesor Franco Ungaro, trupa jo vetëm performoi—por lulëzoi. Skena u bë kopshti i tyre, dhe ne, publiku, ishim me fat të shihnim çeljen e zërave të rinj, vizioneve të reja, dhe një kompanie teatrore—Maestrale Teatro—që po hidhte hapin me guxim drejt botës.
Na kujtuan se gëzimi nuk është e kundërta e vuajtjes. Është shoqëruesi i saj. Se e qeshura mund të jetë protestë, dhe kënga një premtim. Dhe mbi të gjitha, se e ardhmja nuk është diçka për t’u trembur—por për t’u imagjinuar me guxim.
Faleminderit, Profesor Ungaro, që besuat në dritën e tyre. Dhe faleminderit ju, trupë e guximshme, që na kujtuat se edhe në kohë pasigurie, gjithmonë do të ketë diçka të bukur që mbin në zemrat e të rinjve.
Mbrëmë, skena nuk mbajti një shfaqje. Ajo mbajti një lindje dielli.
