Nga Alba Ajdarevikj
Një nga gjërat e para që dikush mendon kur përmendet toka e Kosovës është lufta brutale që ndodhi në vitet e 90-ta. Frika, zemërimi, lotët, guximi, pikëllimi, rezistenca dhe gjithçka që çoi në lirinë e saj të pjesshme. Kjo periudhë kaotike, e përndjekur për shumëkënd, traumatizuese për të gjithë, edhe për brezat e mëpasshëm, u shfaq në mënyrë të përsosur më 14 qershor 2022, në Teatrin Kombëtar të Kosovës, nga Trupa Artistike Rezidente e Artpolis. Ishte nata e hapjes së edicionit të 10-të të FemArt – Festivali më i madh Feminist i Grave Artiste dhe Aktiviste në rajon.
Para se të fillonte shfaqja, një numër i madh njerëzish qëndronin jashtë teatrit ose në holl, të emocionuar për shfaqjen, disa hynin verbërisht, të pavetëdijshëm për atë që do të shikonin. Teatri ishte plot me njerëz, kureshtarë për të parë këtë kryevepër dhe për të përjetuar të gjitha emocionet që artistët shfaqën. Me fillimin e shfaqjes, aktorët e trupës të shoqëruar nga zëri melodik i Donika Rushitit, sjellin në jetë skenën. Këndimi ngjan me ninullat që i kemi dëgjuar nga nëna apo gjyshet tona; teksa nëna e bën gati të bijën për martesë. Skena që pason, e mbështetur nga tingujt e njohur të defave dhe daulleve shqiptare, tregon martesën e këtij çifti të sapomartuar duke kërcyer. Dhe pastaj befas – tingujt intensifikohen, duke rikthyer kujtimet e armatosjes së popullit për t’i rezistuar spastrimit etnik.
Më tej, në skenë u shfaq një zonjë me një fustan të mrekullueshëm të kuq, si gjaku. Një fustan kaq i kuq, sa më bëri të mendoj për një tokë magjepsëse të mbuluar me gjak. Një tokë, që edhe 20 vjet më vonë, ende bart gjakun e kuq të tharë të ushtarëve të rënë, heroinave të rëna dhe fëmijëve të pafajshëm. Një tokë e përhumbur nga shpirtrat e tyre, një tokë e trazuar nga gjaku i saj.
Njerëzit që qëndronin pas ‘Zonjës Gjak’, përball një muri imagjinar, me duart pas kokës, bien dhe zbresin nga toka, teksa ajo shpreh ndjenjën e të qenit në kurth dhe e izoluar në një tokë gjaku. T’i rezistosh regjimit, t’i rezistosh ndjenjës së izolimit, duke rënë e duke u ngritur sërish, si një feniks në një çark rraskapitës të pafund.
E më pas, shpërfaqet çështja që më së paku diskutohet në këtë shoqëri. Gratë gjatë kësaj lufte. Përvojat e grave, ndjenjat e tyre, kujtimet dhe traumat e tyre. Ndjenja e dobësisë, e turpit, e fajit, e frikës, e të qenit në kurth, e ndjenjës sikur ato janë fajtore. Ai momenti i tmerrshëm i gjetjes së vetes lakuriq, e ekspozuar ndaj elementeve, me këmbët lart, duke u torturuar nga një ushtri burrash, një ushtri derrash, një ushtri e ndyrë. Ai kujtim që kurrë nuk do të vdesë, pikërisht në atë minutë kur e gjithë jeta juaj përmbyset dhe nuk e ke nën kontroll. Momenti kur e dini se gjithçka po shkatërrohet, e megjithatë, nuk mund të bëni asgjë tjetër veçse të luftoni – edhe nëse kjo do të thotë të mos fitoni. Momenti kur trupi juaj ndihet i rrezikuar dhe kur truri e pranon atë sinjal. Momenti kur trupi juaj ndihet i cenueshëm dhe ju përdhunojnë. Përdhunuar nga qenie të neveritshme çnjerëzore. Dhe askush nuk ju beson. “Nuk është e vërtetë / Unë jam ajo gruaja / Që ka provuar të shpëtojë / Nga makthi i një beteje të humbur / Që nuk ishte kurrë e imja”.
E bllokuar nga një barrikadë burrash, duke e shtyrë prapa, duke e heshtur, e megjithatë, ajo vazhdon të ngrejë zërin, duke folur. Megjithatë, askush nuk dëshiron ta dëgjojë, askush nuk dëshiron ta besojë dhe askush nuk e pranon. Realiteti i trishtuar i shumë grave të dhunuara.
Një nënë, një nënë e shqetësuar, e një fëmije që sheh njerëz të vdekur dhe ende dëgjon të shtëna armësh dhe flet me vete. Një nënë që kërkon ndihmë për fëmijën e saj. Askush në parkun e lojërave nuk dëshiron të luajë me fëmijën e saj dhe askush nuk mund ta ndihmojë atë. Sepse, siç thotë ajo, “nuk ka mjekë që ta ndihmojnë me ankthin e saj”. Ju mund të shihni njerëz që e përçmojnë atë, duke injoruar thirrjet e saj për ndihmë, ndërsa atë e rrëzojnë dhe ajo ngrihet duke folur me ta, duke bërtitur për ndihmë.
Dhe më në fund, pjesa që preku gjithësecilin në publik. Në sfond shfaqen pamjet e ushtarëve dhe pamjet e tjera të luftës së Kosovës ’99, të cilat projektohen përmes Mëmëdheut – ‘Zonjës së Kuqe’, perdes së tejdukshme që qëndron mes saj dhe pjesës tjetër të kastës së aktorëve, në rolin e popullit të Kosovës. Këta të fundit festonin çlirimin e tyre, çlirimin e Kosovës. Duke kërcyer, duke qeshur, duke kënduar dhe duke injoruar Mëmëdheun e tyre të gjakosur që po u fliste. Ajo po tregonte se toka në të cilën ata jetojnë ka mbetur e plagosur – toka që ata e njohin si shtëpinë e tyre është e njollosur me gjak dhe do të mbetet e tillë përgjithmonë. Mirëpo, qytetarët, sikur në atë moment përpiqeshin t’i shmangeshin realitetit, nuk i kushtuan vëmendje, të ndarë nga perdja thuajse e maskuar.
Lufta përfundoi me të vërtetë; por, konflikti i armatosur që pasoi, mizoritë që pasuan, nuk mbaruan menjëherë. Dhe prapëseprapë, njerëzit u përpoqën të identifikonin shpresën dhe të kënaqeshin me atë çfarë kishin. Megjithatë, skena e radhës përshkruante në mënyrë të përsosur atë me të cilën u përballën shumë familje kosovare – realitetin e humbjes. Një i ri duke folur me gjyshërit, nënën e tij, e të afërmit e tjerë, të cilët nuk mund t’i shihte, por megjithatë u shfaqën në skenë. Mungesa e bisedës mes tyre dhe mungesa e vëmendjes fizike ndaj njëri-tjetrit e bëri të qartë për publikun se ata ishin larguar. Ata ishin larguar dhe nuk do ktheheshin më. Trupat e tyre ishin aty, por ata, siç i njihte ai, nuk ishin. Familjarët u ulën, në mënyrë elokuente dhe të qetë, në një stol që ishte vendosur në skenë. Pas tyre, djali kërkon të atin, duke bërtitur në skenë. Dhe ashtu si të tjerët, ai përgjigjet; megjithatë, ata nuk mund të bisedojnë. Të dy duke kujtuar momentet e fëmijërisë së djalit, babai shkon ngadalë në fund të skenës, duke u rreshtuar me njerëz të tjerë. Fakti që ai nuk i bashkohet pjesës tjetër të familjes në stol, lë të kuptohet se ai është mes më shumë se një mijë personave, trupat e të cilëve janë ende të zhdukur. Trupat e të cilëve ende nuk i kanë gjetur familjet e tyre dhe shpirtra që nuk kanë vend prehjeje, të cilët familja mund t’i vizitojë dhe të shprehë zemërimin dhe pikëllimin e tyre. Fati i të cilit është ende i panjohur, dhe njerëz që besohet se janë ende gjallë diku.
Kjo shfaqje padyshim ishte diçka që nuk e kam përjetuar më parë. Ka goditur secilin person në audiencë. Sa e pazakontë aq edhe mahnitëse në përçimin e mesazhit. Regjia, loja skenike, poezitë, koreografia, muzika, dhe videoprojeksionet janë në ndërveprim të jashtëzakonshëm. Përmes tyre përcillet një pjesë shumë e rëndësishme e historisë së një populli. Shumë njerëz, duke përfshirë edhe mua, u përlotën gjatë saj. Sytë e fryrë u theksuan nga dritat e ndezura në hollin e Teatrit Kombëtar të Kosovës pas shfaqjes. Shpirtrat e goditur nga një histori e përgjakshme shfaqen në horizont, për t’u mos u harruar kurrë.
Alba Ajdarevikj është e sapodiplomuar në Institutin e Teknologjisë në Rochester, me fokus në Studime për Paqe dhe Konflikt, si dhe Politika Publike dhe Qeverisje. Ajo ishte praktikante në Artpolis dhe aktualisht është reportere e projekteve në Artpolis.
